Cool review on Zygomatik CATTITUDE from Jazzweekly
by George W. Harris, February 19, 2015

Bassist Piet Verbist sets the tone and the groove on this sleek and swinging set that is reminiscent of vintage Mingus on a collection of originals. He brings together Herman Pardon/dr, Bram Weijters/key and the brilliant double thick sax front line of Jeroen Van Herzeele/ts-ss and Vincent Brijs/bs. The two reeds feel like hot fudge poured over two scoops of vanilla on the sneaky beat of “Cattitude” and the languid “Double Trouble.” Weijters creates a film noirish mood with his keyboards on the thoughtful “ Beauty in the Beast” which spotlights Van Herzeele’s palpable tenor. Verbist himself usually sticks to setting the pace and rhythm, but delivers a well conceived intro on “Aicha’s Gift” that a veers into a Latin theme while he also bubbles underneath Brijs’ bari on the funky “LPG.” The band is both flexible during the solo passages and tight as nails on the ensembles, with a harmonic paste that is hard to let go of. A real cooker.

This is a link to the Jazzweekly page

–

Another fine review on Zygomatik CATTITUDE published on Jazz’Halo and Belgieninfo
by Ferdinand Dupuis-Panther, February 10, 2015

Die vorliegende CD enthält acht Eigenkompositionen des in Antwerpen beheimateten Kontrabassisten Piet Verbist. Zu seiner Band zählen unter anderem der Saxofonist Jeroen van Herzeele, der gemeinsam mit Massot und Blondiau auch in Maäk zu hören ist. Neben van Herzelle am Tenor- und Sopransaxofon ist noch ein weiterer Saxofonist in der Band, der Baritonsaxofonist Vincent Brijs. An Fender Rhodes und an der Wurlitzer hören wir Bram Weijters und die Rhythmusgruppe komplettiert der Schlagzeuger Herman Pardon.

Neben dem Klang der verschiedenen Saxofone und seinem hintergründigen Tieftöner hat Verbist seinen Kompositionen auch eine eher weiche Klangnote hinzugefügt, denkt man an Fender Rhodes und Wurlitzer. „Cattitude“ nennt Verbist sein Album. Doch welche Bedeutung hat dieser Begriff? Ein Blick in ein Wörterbuch verrät es: „Cattitude“ bedeutet, so meine Fundstelle, Reserviertheit, Fremdeln, auf Abstand gehen, sich abweisend zeigen. All das bezieht sich auf die eigene Katze, enthält doch das Wort den englischen Begriff „cat“ für Katze und „attitude“ für „Verhalten“, oder?

Eine Katze, die fremdelt
Also schauen wir mal, ob wir das aus dem Stück heraushören können, das das aktuelle Album einleitet: Dumdumdumdumdimdimdim – schnelle Beats des Schlagzeugs – und dann das Gebrumme des tieftönigen Baritonsaxofons, Anklang an Signalrufe und melodisch anmutende Kurzpassagen von Tenor- und Baritonsaxofon; die Wurlitzer verbleibt mit satten Tonfolgen im „Untergrund“ und dann wieder ein Tätätätä, ein schrilles, ehe die Wurlitzer das Wort bekommt – ja so klingt für mich „Cattitude“. Zu all dem gesellt sich noch ein Schlagzeug mit dezentem Beckenschwingen und der vor sich hinbrummende Bass. So hört sich also Fremdeln einer Katze an, jedenfalls bei Piet Verbist.

Besonders ohrschmeichelnd ist das Wechselspiel zwischen den Holzbläsern – das sind Saxofone, auch wenn es merkwürdig anmutet – und der Rhythmusgruppe. Auffallend ist nicht nur im ersten Werk der CD, wie hoch der Anteil der Solos ist. Piet Verbist hält sich dabei auffällig zurück. So vernimmt man van Herzeeles krächzendes, trillernden, schreiendes, klagendes, vibrierendes und trötendes Saxofon ganz besonders exponiert. Auf dieses Geschrei antwortet das Baritonsaxofon mit beruhigendem „Dreiklang“.

Die Schönheit im Biest
Fender Rhodes und Bass eröffnen „The Beauty in the Beast“, und man ist dann im weiteren Verlauf geneigt, an eine Klang-Reise nach New York und die dortigen Jazzklubs oder an das Pariser Quartier Latin zu denken, wo vor Jahrzehnten gejammt wurde, was das Zeug hält. Als Gedankenblitz taucht auch die Erinnerung an den Film „Round Midnight“ auf. Worum geht es dabei? Paris in den 1950er Jahren – der alkoholabhängige Saxofonist Dale Turner (Dexter Gordon) hatte aufgrund eines Nervenzusammenbruchs schon lange nicht mehr gespielt, als er von New York nach Paris kommt. So beginnt die Filmstory, die als Beste zum Thema Jazz gilt. Charly Parker, Garry Mulligan, Ben Webster, Dexter Gordon, Stand Getz – ja all die Großen des Jazz tauchen beim Zuhören des zweiten Titels des Albums in den Gedanken auf, vielleicht oder vielleicht auch nicht.

Über den langsamen Passagen, gespielt auf dem Fender Rhodes, erhebt sich das aufgekratzte Sopransaxofon. Behutsam zupft Verbist seinen Bass dazu, der in keinem der aufgenommenen Stücke exaltiert erscheint. Ist es Barmusik, die wir hören? Vielleicht sind wir wirklich in den 1950er Jahren in Paris. Schwere verbindet sich mit Schwermut, hören wir weiter aufmerksam zu. Herbststimmung beschreibt wohl am ehesten die Gefühlswelt, die der Titel anspricht.

Beschränkte Giganten
Flott hingegen ist der Titel „LPG“ und nach dem Beginn erwartet man auch ein wenig Rock und Fusion. Doch das ist der täuschende Beginn der „beschränkten Giganten“ – so die Übersetzung des Titels „LPG“. Wen dabei Piet Verbist wohl im Blick hatte? In diesem Werk ist eine teilweise nachhallende Wurlitzer dank Bram Weijters nicht zu überhören. Doch die Wurlitzer ist bald nicht mehr alleine auf weiter Flur. Mit quakender Stimme zettelt das Tenorsaxofon ein Palaver an. Der Bass intoniert dabei so etwas wie „Jajajajaja…“, genervt und zustimmend zugleich. In dieses Zwiegespräch von Bass und Saxofon mischt sich auch wieder die Wurlitzer ein, teilweise lyrisch in einigen Sequenzen. Wenn es dann tutti heißt, ist der Zuhörer zurück in der Welt von Bebop, Hard Bop und Cool Jazz reloaded.

Statt „Bitches Brew“ gibt es bei Piet Verbist „Witches Stew“, also Hexeneintopf, ein akustischer Schmaus und kein banales Einerlei. Eigentlich müsste man mal wieder „Bitches Brew“ hören oder? Doch wir lauschen hingegen ein wenig dem Brodeln und Köcheln der Hexenküche.

Von den übrigen Einspielungen möchte ich gerne „Double Trouble“ herausgreifen. Wer ist denn da in Schwierigkeiten? Das Saxofon vielleicht? Hört man es, scheint es aufgewühlt und aufgeregt zu klingen. Derweil ziehen gemächlich die Klangwolken der Wurlitzer über den Zuhörer dahin. Spüren wir da nicht auch wenig Blues oder haben wir ihn schon?

Mienenspiel oder was?
Das letzte Stück der CD besitzt einen ganz außergewöhnlichen Titel und bezeichnet einen Gesichtsmuskel, der für unser Mienenspiel von Bedeutung ist: Zygomaticus minor. Man müsste Piet Verbist mal fragen, wie er denn auf so einen abseitigen Titel gekommen ist. Schon der Bandname bezieht sich auf das Jochbein, jedenfalls ist das meine Übersetzungsversion von „Zygomatik“. Aufgemacht wird das Stück mit dem Baritonsaxofon, zu dem sich der geblasene „Obertöner“ namens Sopransaxofon gesellt. Sequenzen gleiten dahin, so als würde es sich um die Musik für einen Naturfilm handeln. Doch hier geht es ja um einen Muskel und dessen Funktion fürs Mienenspiel, fürs behutsame Mienenspiel, folgt man dem musikalischen Duktus, der Piet Verbist zu verdanken ist.

This is a link to the Jazz’Halo page and
this is a link to the Belgieninfo page

–

Superbe review on Zygomatik CATTITUDE from Jazzflits
by Frank Huser, January 26, 2015

Wat heeft bassist Piet Verbist met het jukbeen? In het Latijn Zygomaticum. De vorm van het jukbeen heeft te maken met de aanblik van het aangezicht, anders dan bijvoorbeeld het scheenbeen dat veel meer eenvormig is dan het jukbeen. Het woord in de naam van dit kwintet intrigeert en je zoekt naar een verklaring. Die volgt wellicht als je luistert naar de muziek op ‘Cattitude’. Die is veelvormig. In acht composities creëert Piet Verbist een pluriforme ambiance. Het gevaar is dan dat er een potpourri ontstaat die kant noch wal raakt. Maar dat is geenszins het geval. Ook al horen we invloeden uit funk, soul en composities met een rockende groove, het blijft mooi bijeen en vloeit moeiteloos in elkaar over. De sfeer op ‘Cattitude’ is fantastisch. Van dromerig loom tot puntig expressief. Beelden van een stad die ontwaakt, die leeft, sprankelt, verhit zoekt naar koelte en zich langzaam en eerst nog ongedurig maar dan gewillig vleit in de armen van de nacht. De combinatie van Wurtlitzer/Fender Rhodes en de saxen werkt schitterend. Het maakt de sound breed en het schept fascinerende dialogen. Verbists bas ronkt en glijdt, ritmisch en harmoniërend. ‘Cattitude’ is een plaat die lang in de CD speler blijft liggen omdat de verhalen van dit kwintet je raken. De pluriformiteit die bijeenkomt in één omvattend idioom, het Zygomatik. Dat is de jazz van Verbist, bijzonder innemend, bijzonder fraai. Een bassist die staat in de traditie, maar vooruit kijkt en nieuwe vormen niet schuwt zoals het oprechte jazz betaamt.

This is a link to the Jazzflits page

–

Another great review on Zygomatik CATTITUDE from Dragonjazz
by Pierre Dulieu, January 1, 2015
CATTITUDE is chosen as CD of the month (January 2015)

Cattitude, le premier titre qui donne son nom à l’album, pose les bases de cette musique. La section rythmique, incluant le leader et compositeur Piet Verbist dont la contrebasse claque comme un drapeau au vent et le batteur Herman Pardon, attise dès le départ les braises d’un jazz-soul-funk brûlant qui ne va pas tarder à s’enflammer. Après l’exposé d’un thème néo hard-bop aussi viscéral que sophistiqué, c’est Bram Weijters qui pilote son piano électrique d’une main alerte, nourrissant la pulsation funky avant le retour des cuivres et un changement de rythme pour une seconde moitié dédiée à l’envol des saxophones. Voici un morceau brillant, arrangé avec une précision inouïe, qui redistribue continuellement sa dynamique par touches subtiles de manière à ce que l’on ne ressente pas le temps glisser pendant six minutes et demies de pur bonheur. Dans le sillage d’une musique aussi intense, rien ne pouvait suivre qu’un havre de paix et c’est-ce qu’apporte The Beauty In The Beast, un thème rêveur propice à un superbe solo de soprano par un Jeroen Van Herzeele dont le lyrisme est ici retrouvé intact après tant d’explosions libertaires dans d’autres contextes plus free.

Ce salutaire canevas tension – détente sera préservé sur l’ensemble du répertoire avec une enchaînement habile de passages plus nerveux et de séquences plus douces (Witches Stew et Wheel C) parfois au sein d’un même morceau (Low Profile Giganticus). Parmi les thèmes qui accrochent le plus, on épinglera Aïcha’s Gift et sa mélodie aux appétences moyen-orientales offrant l’occasion d’un court voyage vertigineux où l’électronique s’allie aux cuivres pour étirer l’espace sonore à la frange du prog. Ou alors Double Trouble, en forme de blues crépusculaire, conçu pour meubler les “after hours” liquoreuses d’une journée maussade et qui démontre que quoi qu’elle joue cette formation parvient à y injecter une âme. Ou enfin Zygomaticus Minor tout entier dévolu à un groove en demi-teinte peuplé des sonorités graves du sax baryton et qui ferait sans doute merveille en tant que bande son vaguement inquiétante d’un polar à suspense.

Enregistré en Belgique et mixé à Seattle, l’album a une sonorité claire et dynamique qui bénéficie au style précis et vif de cette musique. Déjà remarqué pour ses collaborations exemplaires avec Jef Neve, Ben Sluijs et Jan de Haas, le contrebassiste Piet Verbist s’impose aujourd’hui comme un compositeur passionnant et un leader avisé qui affiche sa foi en un jazz moderne et jubilatoire. Normal qu’il ait nommé son groupe comme les muscles du sourire !

This is a link to the Dragonjazz page

–

Super review on Zygomatik CATTITUDE from Bop-N-Jazz
by Brent Black

Saturday, November 29, 2014
Piet Verbist Zygomatik Cattitude OA2 2014

To refer to bassist Piet Verbist as cutting edge would be cliché, to refer to Cattitude as one of the most adventurous releases for 2014 would be an understatement.

Hybrid genres are nothing new. A largely acoustic ensemble that can pull from improvisational music along with soul, rock and funk and accomplish this daunting task utilizing their own artistic vision is remarkable at best. A trio joined by two accomplished saxophonists pulls off a cutting edge recording that does a harmonic exploratory on a plethora of influence while never allowing one genre to over power the lyrical ebb and flow of this dynamic effort. Another melodic feather in their cap would be that these eight originals are meticulously constructed and equally as entertaining as anything on the shelf today.

Zygomatik easily avoids the sophomore slump and reaffirms their place as one of the top acts touring Europe at this time.

This is a link to the Bop-N-Jazz page

–

Zygomatik CATTITUDE review from Midwest Record from November 18, 2014
by Chris Spector

PIET VERBIST ZYGOMATIK/Cattitude: Angular Benelux jazz in the spirited tradition of Hans Dulfer but toned down to be accessible to today’s ears, this bass led crew seasons up their second outing with some saxes for extra flavor. Left leaning stuff for people that want that classic jazz rock feel without things rolling off the rails, this is a fine example of after hours jazz for the millennial work force that wants to feel a little edgy as they take the edge off. A good use of creativity that goes the extra mile.

This is a link to the Midwest Record page

–

Zygomatik CATTITUDE review from the magazine JAZZENZO from January 15, 2015
by Erno Elsinga

In Nederland kennen we de Belgische musicus Piet Verbist vooral als de voormalige contrabassist van het Jef Neve Trio. In eigen land geldt Verbist als een oude rot in het vak die met tal van (internationale) musici speelde en opnam en met Contour een eigen platenlabel onderhoudt. Ontbeerde het debuutalbum van Zygomatik uit 2012 het aan spraakmakende composities, op ‘Cattitude’ maakt Verbist een sprong vooruit. De ritmische begeleiding onder de krachtige mix van jazzrock, funk en soul is sprankelend en door meer ruimte te scheppen ademen de composities van Verbist een stuk natuurlijker. De vrije improvisaties van de saxen biedt boeiende luisterstof, fraai gedragen door de escapades van wurlitzer en Fender Rhodes. De composities van Verbist zijn bovendien dynamisch, waardoor ‘Cattitude’ een stuk uitgebalanceerder klinkt dan zijn voorganger.

A link to the JazzEnzo page

–

Zygomatik CATTITUDE review from Roots Time from January 17, 2015
by Jan van Leersum

Piet Verbist (bs) studeerde aan het Conservatorium van Brussel, waar hij les kreeg van ondermeer Hein van de Geyn en Dave Holland. Hij speelde in veel groepen zoals het Ben Sluijs Quartet, Trio Ancesthree, Jan de Haas Quintet e.v.a. Maar het bekendst is hij als bassist van het Jef Neve Trio, diens eerste cd’s kwamen uit op Verbist’s label Contour. Maar het is met zijn eigen groep Zygomatik dat hij helemaal zijn ei kwijt kan, we horen een energieke mix van jazz, funk en rock op deze tweede cd, in vergelijking met het debuut zijn Fred Delplanc (ts) en Matt Renzi (ts) vervangen door Jeroen van Herzeele (ts,ss). De productie is gedaan door Contour maar het is uitgebracht door het Amerikaanse Origin Rec. van John Bishop. De bezetting van de groep bestaat uit leider, componist en bassist Piet Verbist, Herman Pardon op drums, Bram Weijters op Wurlitzer en Fender Rhodes, Vincent Brijs op baritonsax en eerder genoemde Jeroen van Herzeele op tenor- en sopraansax.

Tot de muziek die Verbist hebben beïnvloed behoren niet alleen voor de hand liggende namen als Charles Mingus, Dave Holland en Miles Davis maar ook The Beatles, Bootsy Collins en Deep Purple (!). Het openings- en titelnummer “Cattitude” valt op door het funky karakter en de diepe klankrijkdom van de Wurlitzer van Bram Weijters.(electro-mechanisch toetsinstrument gebouwd tussen 1955 en 1982 door de Amerikaanse Rudolph Wurlitzer Cy., bekend voorbeeld is “What I’d Say van Ray Charles). In het rustig opgebouwde “The beauty in the beast” treedt het basspel van Verbist meer op de voorgrond, Jeroen van Herzeele overtuigt hier op sopraansax. ”LPG (Low Profile Giganticus)” begint met een stomend ritme en een lekker knorrende bariton van Vincent Brijs het vloeit naadloos over in een rustiger intiem geluid, knap gedaan.

In “Witches Stew” duidelijke verwijzing naar Bitches Brew van Miles, draait het vooral om de sopraansax van Herzeele en de Fender Rhodes van Weijters, “Aïcha’s Gift” is alweer een heel aanstekelijk nummer met een catchy riff, Verbist gebruikt hier distortion en een wah-wah pedaal op zijn contrabas, dat werkt heel goed. De blues is er ook en wel in “Double Trouble”, nee niet die van Otis Rush, deze is evenals alle nummers van de hand van Verbist, heerlijk nummer met een scheurende tenorsax. In “Wheel C” komen we in rustiger vaarwater met fraai samenspel van tenor en bariton. Afsluiter “Zygomaticus Minor” is weer een funky thema met hoofdrollen voor de baritonsax en de Fender Rhodes. Zygomatik komt van het Latijnse Zygomaticus major en minor, dit zijn de gelaatsspieren die zorgen voor de verschillende gezicht uitdrukkingen, in de Franse spreektaal betekent “zygomatique” (glim)lachen. Een prima cd met heel toegankelijke en vinger knippende thema’s en topmuzikanten, een aanwinst Zygomatik van Piet Verbist!

A link to the Rootstime page here

–

Zygomatik CATTITUDE review from Jazz’Halo from january 10, 2015
by Claude Loxhay

Formé au Conservatoire de Bruxelles et élève de Ricardo del Fra, Hein van de Geyn et Dave Holland lors de masterclasses, Piet Verbist a une discographie impressionnante en tant que sideman: trio de Jef Neve, H Septet et Musicazur de Pirli Zurstrassen, Trio Ancesthree et Quartet de Ben Sluijs, MP4 de Michel Paré, Jazz Station Big Band… Mais il est aussi le leader de la formation Zygomatik. Au premier album sorti en 2012, succède ce Cattitude, produit par Contour mais avec le support d’Origin Records de son ami américain John Bishop. Si Jeroen van Herzeele succède à Fred Delplancq et Matt Renzi, le reste de la formation reste inchangée. Au saxophone baryton, Vincent Brijs, qu’on a pu entendre au sein du Jazz Station Big Band comme du Tuesday Night Orchestra. Au Fender Rhodes (plages 2, 4, 5) et au Wurlitzer à la sonorité plus grave sur les autres plages, Bram Weijters qui a enregistré plusieurs albums pour le label WERF, en quartet avec le trompettiste américain Chad McCullough ou avec le quintet Hamster Axis. Et, à la batterie, le drive implacable d’Herman Pardon, élève de Hans van Oosterhout au Conservatoire de Rotterdam et qui a croisé Piet au sein de MP4. Au répertoire, huit longues compositions originales, de 6 à 8 minutes, propices aux envolées en solo: ténor (Cattitude, Double Trouble), soprano (The Beauty in the Beast), baryton (Aïcha’s Gift), Wurlitzer (Cattitude, LPG), sans compter les belles intros de contrebasse, surtout sur Aïcha Gift. Les ballades (The Beauty of the Beast, Witches Stew avec un alliage soprano-Fender Rhodes) alternent avec des compositions au up tempo échevelé (Cattitude, LPG, Zygomaticus Minor), un blues (Double Trouble) et cet Aïcha’s Gift orientalisant.

Une musique gorgée d’un groove vigoureux, ce n’est pas un hasard si cette production belge a intéressé les Américains d’Origin Records.

This is a link to the Jazz’Halo page

–

Zygomatik CATTITUDE review from Demofarm from December 17, 2014
by Gunther Ramysen

In ons land wordt aan jazz sowieso te weinig aandacht besteed, maar aan wie moeten we dan aandacht besteden is dan al snel de vraag. En dat is makkelijk te beantwoorden met de naam Piet Verbist. Piet Verbist is een contrabassist uit het Antwerpse die vooral bekend is geworden met zijn rol in het Jef Neve Trio en het label Contour dat hij oprichtte. Het was op dat label dat hij de eerste releases (Blue Saga en It’s Gone) van het Jef Neve Trio uitbracht waar hij ook deel van uitmaakte als contrabassist. Daarnaast maakte hij als muzikant ook nog deel uit van het Ben Sluijs Quartet, François Decamps Quartet/Octet, Jan De Haas Quintet en nog tal van andere jazzformaties en artiesten.

Hij is een van die vele jazzmuzikanten die in tal van bands spelen en zo hun talenten en hun spelplezier vooraan zetten. Maar Zygomatik is volledig zijn band waar hij de hulp voor krijgt van muzikanten als Herman Pardon op drums, Bram Weijtters op Wurlitzer en Fender Rhodes, Jeroen van Herzele op Tenor saxofoon en sopraan saxofoon en Vincent Brijs op bariton saxofoon. Zygomatik is de speelplek voor Piet Verbist waar hij zijn liefde voor tal van genre’s kan laten openbloeien en dat laat hij ook al snel horen op het album. Het album opent met het titelnummer waarin het vrije spel vooraan staat maar waar vooral de funk-achtige manier van spelen zeer duidelijk en aantrekkelijk wordt.

Een vleugje soul hier en daar en daarnaast vooral een gebrek aan structuur om de muziek alle richtingen op te kunnen laten gaan. The Beauty In The Beast bloeit dan weer heel zachtjes open en het is hier vooral de soul van het nummer dat voor zichzelf spreekt. Daarnaast krijgen we ook nog meer free jazz zoals in LPG (Low Profile Giganticus) waarin de muzikanten elkaar proberen te overklassen. Maar het mooiste aan dit hele album is vooral de manier waarop ze samen tot het grote geheel weten te komen en de unieke stijl die ze daarvoor dan ook gebruiken. Het vloeit op Cattitude van het ene naar het ander genre, maar wat hier vooral prachtig vloeit is de prachtige muziek die Piet Verbist en zijn kompanen weten te maken.

Ook nummers als Witches Stew en Double Trouble laten een andere kant zien zoals er zovele verschillende kanten op dit album verzameld zijn. Maar elke kant licht wel een ander aspect van een veelzijdige band toe. Dankzij zijn jarenlange ervaring en zijn ervaring met talloze bands weet Piet Verbist uit welk vaatje hij moet tappen. En dat doet hij uitstekend met het album Cattitude waar hij op laat horen dat hij vol talent zit en niet voor niets een van de leden is van het Jef Neve Trio. Laten we vanaf nu enkel nog wat meer aandacht schenken aan Piet Verbist, Zygomatik en de Belgische jazzscene en het plaatje is volledig compleet.

This is a link to the Demofarm page

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

REVIEWS on ZYGOMATIK (the first CD)

– – – – – – – – – – –

ZYGOMATIK review from Cadence Magazine, The Independent Journal of Creative Improvised Music
by Dustin Mallory, January 2013:

Referring to either the muscle of facial expression or the paired cheekbone, this Zygomatik seeks to express a full range of emotional nuance. Verbist, the creative force behind this recording, displays his compositional abilities as well as his strength as a performer. His virtuosic technique on “The Pale Blue Dot” (which also alludes to the swinging feel of John Coltrane’s “Equinox,”) is contrasted by the simple, yet heavy, groove of tunes like “PMS Alert!” (a double entendre which also characterizes his humor). Verbist elicits Duke Ellington’s “Caravan” in his bolero-esque composition titled “Rush ed-Dunyâ,” while setting Eastern sounding, harmonic-minor stylings into a modern timbral conception. Despite a few straight-ahead moments and some rock elements, there is an ethereal underpinning throughout the album that stems from the cascading harmonies provided by the Fender Rhodes. The watery sound can seem static at times, but Weijters’s sustained and effect laden disposition gives the compositions an element of variety. The cool, dreamy feel is also contrasted by Renzi’s burning solos. Renzi shows his ability with outside sounds on “Pulse,” while maintaining some bluesy elements on “Cut the Crab.”

See a scan from the review here.
This is a link to Cadence Jazz Magazine

–

Een “Origin Records Special” met recensie over Zygomatik in het magazine Jazzmozaïek juni 2012:
A “Origin Records Special” with a Zygomatik review in the magazine Jazzmozaïek from June 2012:

“… Tenslotte is er nog nieuw Belgisch werk bij dit Amerikaans label, namelijk Zygomatik van Piet Verbist. De directe link met Origin is toetsenist Bram Weijters die samen met Chad McCullough, A&R verantwoordelijke bij het label, een eigen kwartet heeft. Verder vinden we hier nog Herman Pardon (d) terug samen met de zwaar onderschatte Fred Delplancq (ts). Matt Renzi (ts) en Vincent Brijs (bs). Verbist en Co musiceren in het schimmengebied tussen jazz, funk en rock. Hierbij krijgt elkeen ruim de kans om op de voorgrond te treden maar het is het vaste groepsgeluid dat indruk maakt. Vooral de langere nummers blijven bij, met voorop het crescendo opgebouwde Above & Beyond en het explosieve Pulse. Hopelijk volgt een verdiende erkenning.”

Georges Tonla Briquet

klik hier om de scan te zien
click here to see the scan

–

Een recensie in het internetmagazine Jazzflits nr 180 van juni 2012:
A review in the internet magazine Jazzflits n° 180 from June 2012:

“De zygomaticus major is de grote jukbeenspier die naar de mondhoeken loopt en voor een glimlach zorgt. Het is tevens de titel van het laatste nummer op ‘Zygomatik’, de nieuwste cd van bassist Piet Verbist. Van schateren is inderdaad geen sprake bij het beluisteren hiervan, daarvoor is deze te serieus. Verbist is een van de leidende figuren van de Belgische jazzscene, die misschien een stuk kleiner is dan de Nederlandse maar vrijwel zonder uitzondering van hoge kwaliteit. Ook ‘Zygomatik’ toont weer aan dat het muzikale en compositorische Belgische terrein buitengewoon vruchtbaar is. De composities van Verbist zijn helder, melodieus en geven veel ruimte aan de muzikanten om te schitteren. Verbist is onmiskenbaar geboeid door het werk van collega-bassist Charles Mingus en diens geest hangt boven veel van de muziek, zonder daar een fletse kopie van te zijn. De Fender Rhodes van Weijters, doorgaans niet mijn lievelingsinstrument, lijkt ontworpen voor deze muziek en wordt smaakvol gebruikt als tegenwicht voor de aardse blazers, van wie in het bijzonder tenorsaxofonist Matt Renzi, die met Fred Delplancq afwisselt, een indrukwekkende fraaie rondborstige toon bezit. Afwisselend is de cd ook door de muziek waarbij hardbop, rock, funk en zelfs een vleugje free jazz de revue passeren. Verbist zelf speelt een bescheiden maar belangrijke rol, door met een drijvende basgroove en een vol geluid de paden uit te zetten en een solide basis te leggen onder de muziek, die als een vette bokking een spoor in de jazzwereld achterlaat.”

Tom Beetz

Dit is de link naar Jazzflits nr 180 (pdf.), of ga naar de Jazzflits website
This is the link to Jazzflits nr 180 (pdf.), or go to the Jazzflits website

klik hier om de scan te zien
click here to see the scan

–

A review on ZYGOMATIK in the American jazz magazine JazzTimes from June 2012:

A full review on ZYGOMATIK on the All About Jazz site by Dave Summer (21/03/12):

“Zygomatik has the fiery groove of classic hard bop, but it’s not that simple. There is a rock attitude to this album, and it’s got a Motown sway. This is the kind of album that can be pointed to as a celebration of jazz and an album that will be liked by people for whom jazz really ain’t their thing. It’s an album with complex elements and modulating sounds, but which hits the ears with a seamless cohesion.

These are the characteristics that repeat throughout: swagger, speed, groove and fire.

The opening track has it’s-Friday-night-in the-city electricity and all the instruments want to celebrate. The second track is a sprint down a packed street during rush hour. The third begins with the drone of bass arco and baritone sax moan, but ends with an inferno. The fourth track is a trippy ballad. The fifth is a thump and a bounce and a groove. The sixth track is the funk and it’s gonna get feet out on the dance floor. The seventh prowls up on Indo-jazz territory but remains shrouded in mystery. The album ends with some bop as a proper send-off.

Just because the bassist’s name displays largest on an album cover, doesn’t mean bass is prominent on the album. It’s an unfortunate occurrence that the bass doesn’t always get a fair shake in the spotlight. Piet Verbist, thankfully, knows how to make his bass sing. On the lower registers, he is the undercurrent of the ensemble’s energy. When a soloist begins to soar, Verbist’s bass rises up just beneath it to where it’s difficult to tell where the wing of one instrument ends and the other begins. Those times that the ensemble is searching for its voice on a tune all at the same time, it’s Verbist’s bass that weaves in and out of the mix of notes, making whole what might otherwise sound fragmented. The presence of Verbist’s bass isn’t just felt, but also heard, and it’s the primary reason for this album’s success.

Bram Weijters’ typical grace on piano transfers startling well to Fender Rhodes, so that even when he is setting a groove, there is an elegance to his touch that takes it out of the territory of the conventional and into something different. It is Weijters’ incomparable sound on Fender Rhodes that should rank as the second most important element to this album’s success.

Matt Renzi and Fred Delplanq share the role of tenor sax. Deplanq is a plastic grocery bag caught in a stiff breeze… he doesn’t stick to one direction or elevation, but there is a enchanting fluidity to his sound. Renzi is a bulldog. At times surprisingly fast, not interested in changing direction, and he’ll clear a path wide enough for the entire quintet to play through. Though the musicians bring different approaches to the recording, it’s to their credit that the end result doesn’t sound like an album with revolving personnel.

Herman Pardon doesn’t get out front on drums much, but his signature is all over this album. That a recording can alter its sound so frequently from tune to tune, and that Pardon embraces that change and channels it through his rhythmic palette, is a highlight of the album.

Vincent Brijs’s baritone sax only makes an appearance on three of the eight album tracks. It’s easy to appreciate Verbist’s hesitancy to overdo it with that particular ingredient, but it’s not too much to hope that Brijs has a longer stay-over on Verbist’s next recording. Brus has an appealing delicate touch on a powerful instrument.

It’s a fascinating relationship between Fender Rhodes and the saxophone tandem of baritone and tenor. They don’t play off one another so much, or help each other build a groove and curl up in the pocket together. They follow the same composition, but they walk their own paths, keeping in sight of one another but just out of reach. The saxophones take a modern post-bop sound to melody, returning only when necessary to the starting point and always with a bit of drama. Baritone and tenor mimic one another’s movements around the melody with equal parts despondency and enthusiasm, while simultaneously matching up with the chipper bounce of the Rhodes. Balanced against Pardon’s insistent patter on drums, it creates some welcome tension from a clash between sounds that are searching, playful and crisp. And when Verbist’s bass wends its way through their notes and steers the song to the finish line, the result is a thrilling bit of musicianship that results in a satisfying need for more.”

This is the link to the All About Jazz page with the full review.

–

The second review on ZYGOMATIK appeared on The Jazz Word site by John Barron (13/03/12):

Pianist Bram Weijters plays an integral role, relying on overdriven Fender Rhodes to create enticing layers of intensity within his solos. Weijters’ electric guitar-like wailing on “Rushd ed-Dunyâ (Le Sens Universel)” is memorably eerie. Along with the rock solid drumming of Herman Pardon, the disc features exceptional blowing from saxophonists Fred Delplancq, Matt Renzi, both on tenor, and Vincent Brijs on baritone.”

This is the link to The Jazz Word review.

–

A great recommendation for ZYGOMATIK on emusic by Dave Sumner:

Piet Verbist, Zygomatik: An album that has all types of swagger and sway. Bassist Verbist creates a groove that is all about Serious Cool, yet undeniably thoughtful and even cerebral at times. Bram Weijters on the keys, which is a big bonus from a sideman standpoint. One of those albums that can appeal to modern jazz enthusiasts and old school jazz fans alike. Non-jazz reference: Fans of Morphine should take a listen to this. Highly Recommended.

This is the link to the emusic page
& a cool promo link by Dave Summer on emusic

–

ZYGOMATIK Cd recensie uit het magazine Focus Knack:
Zygomatik kreeg 3 sterren van een maximum van 4

“Het grote publiek leerde Piet Verbist kennen als de bassist van het Jef Neve Trio, maar de man is net zo goed gewonnen voor rock, soul en wereldmuziek. Alles komt samen in deze eerste plaat onder eigen naam. De hoogdagen van de fusion zijn hier nooit ver weg. Inde opener PMS Alert! loert zowaar Miles Davis’ In A Silent Way even om de hoek in de drumpartij van Herman Pardon. Cut The Crab kon zo in het repertoire van Headhunters. Verbist speelt met veel dynamische nuances, en stuwt vamps als Pulse en La Filosofia Del Jamón naar het kookpunt. Verder in deze bitches brew: de energetische tenorsaxen van Fred Delpanque en Matt Renzi en de zwangere baritone van Vincent Brijs, die vergelijkbare paden bewandelt bij Brazaville. Maar dé verassing is Bram Weijters op Rhodes.”

Frederik Goossens

Focus Knack van 04 April 12, pagina 47

klik hier om de scan te zien
click here to see the scan

–

Rencensie over ZYGOMATIK in het internet magazine Enola (voorheen Goddeau) (06/04/12):

“Jazzbassisten, daarvan beweert men wel eens dat het droogstoppels zijn die niet liever doen dan spelen in dienst van… en verder vooral met rust gelaten willen worden. Een beeld dat blijft leven en niet snel ontkracht zal worden (laten we Mingus’ XL-persoonlijkheid dan even negeren), al laat verder onderzoek horen dat er een heus leger flamboyante jazzbassisten is dat ook als leider mooie dingen laat horen. Dat geldt ook voor Piet Verbist, die nu pas op de voorgrond treedt als aanvoerder van een eigen band.

Wat die bassisten betreft, zijn er trouwens heel wat die zowel als begeleider en leider mooie dingen lieten horen, denk maar aan William Parker, Dave Holland, Peter Kowald of Avishai Cohen. En Esperanza Spalding slaagt er zowaar in om de staande bas weer een beetje sexy te maken bij een breder publiek. Bij Verbist draait het echter allemaal om de muziek, want ook niet verwonderlijk is als je ’s mans cv – met jarenlange ervaring als lid van het Jef Neve Trio en samenwerkingen met goed volk als Ben Sluijs, Nathalie Loriers en Bart Defoort – eens naleest. Je hebt dan ook maar een halve beluistering van Zygomatik nodig om te horen waarom Verbist op zo veel fronten actief was.

Hij beheerst de kunst om z’n stempel op een compositie te drukken, zowel binnen luchtige, ultramelodieuze brokken zomerjazz als in broeierige, exotische stukken, krachtig trekkend met de vingers of ronkend met de strijkstok. Het is de sound van iemand die z’n instrument door en door kent, maar nergens de behoefte voelt om uit te pakken met hol stuntwerk en gewoon de muziek voor zich laat spreken, organisch en soulvol, waardoor het album die naturel al snel gaat overnemen. De composities zijn doorgaans erg ontspannen, soms wat gezapig, dan weer dansbaar of mysterieus.

“PMS Alert (Piet’s Manic Scream Alert!)” en “Zygomaticus Major”, die de plaat openen en afronden, zijn mooie voorbeelden van zijn ongedwongen stijl, waarin het al even functionele drumspel van Herman Pardon mooi ingebed ligt. Verbist heeft een mooie band rond zich vergaard, met daarin ook nog toetsenist Bram Weijters (hier op Fender Rhodes), tenorsaxofonisten Fred Delplancq en Matt Renzi (elk vier stukken) en Brazzavilleblazer Vincent Brijs (baritonsax) op drie van de stukken. In de twee vermelde composities levert dat erg geslaagde wisselwerkingen op, al is Brijs’ hunkerende solo in het rustiger “Above & Beyond” ook een van dé momenten op de plaat.

Weijters’ spel is ook erg bepalend voor de sfeer van de plaat, die door de nadruk op zwoele ritmes en ontspannen melodieën soms een laidback seventies vibe krijgt. Zo zit “La Filosofia Del Jamon” soms ergens tussen het werk van Lalo Schifrin en die prachtige Deluxe-plaat van Chris Lightcap, waar je ook al zo’n combinatie van sax, Fender Rhodes en meeslepende ritmes te horen kreeg. Een andere track die hier goed scoort, is “Rushd ed-Dunyâ (Le Sens Universel)”, die naar het Midden-Oosten lijkt te lonken, met bezwerend blaaswerk van Renzi en een catchy baslijn van Verbist, maar vooral Weijters de kans geeft om te schitteren.

Bij de door dansbare ritmes aangedreven composities als “Pulse” en “Cut The Crab” (kan het überhaupt verkeerd gaan met zo’n titel?) zaten we aanvankelijk tevergeefs te wachten op nog meer vlammend vuurwerk, maar het is misschien verstandig dat de band ook hier koos voor tranceachtige souplesse in plaats van opzwepend gebeuk dat een breuk met het voorgaande zou kunnen veroorzaken. Zygomatik is dan ook een album geworden met een heel coherente visie en een prima songvolgorde. Verbist & co. gaan zich nooit te buiten aan experimenteerdrift of makkelijk scoren, waardoor dit bovenal een aanstekelijke, erg muzikale en met vakmanschap in elkaar gestoken plaat is die met gemak bewijst dat Verbist ook zelf aan het roer kan staan. Beter laat dan nooit, dus.”

De releaseconcerten vinden plaats op 14/4 (Jazz Station, Brussel) en 15/4 (Arenberg, Antwerpen).

Guy Peters, 6 April 2012

Dit is de link naar de Enola pagina.
This is the link to the Enola web page.

–